சமூகத்தின் சத்தமற்ற பார்வை - சிறுவர் பாதுகாப்பு எங்கே?

இன்றைய உலகம் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி, கல்வி முன்னேற்றம், மனித உரிமைகளின் முக்கியத்துவம் என பல்வேறு மாறுகளைக் கடந்து வந்திருக்கின்றது.

ஆனால் இன்னும் பல வீடுகளின் சுவருக்குள், சுவடுகளற்ற சத்தமின்றி ஒரு கொடூரம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. சிறுவர் துஷ்பிரயோகம் – இது ஒரு வார்த்தை மட்டுமல்ல. இது கனவுகளின் அழிவு, மன அழுத்தத்தின் ஆரம்பம், எதிர்காலத்தின் இருட்டு என பலவாக இருக்கிறது.

சமூகத்தின் சத்தமற்ற பார்வை

ஒவ்வொரு குழந்தையும் பாதுகாப்புடன் வாழும் உரிமை பெற்றவர்கள். ஆனால் அவ்வுரிமை, பல குழந்தைகளுக்கு கனவாகவே மீதமுள்ளது. இலங்கையில் ஆண்டுதோறும் நூற்றுக்கணக்கான சிறுவர் துஷ்பிரயோக சம்பவங்கள் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. மேலும் அவற்றின் பலமே வெளியில் தெரிவதில்லை என்பதே வேதனை.

பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகள் பெரும்பாலும் தங்களுக்கே என்ன நடக்கிறது என்று புரியாத குற்ற உணர்வுடன் வாழ்கிறார்கள். அவர்கள் அனுபவிக்கும் உடல் வேதனையைவிட, மனதுக்குள் பதிந்த அவமானம் மற்றும் பயம் தான் அவர்களின் வாழ்வை நிழலாக்குகிறது. அதிகமான சமயங்களில், துஷ்பிரயோகிகள் அவர்கள் நம்பும் நபர்களாகவே இருப்பதும் மிகப் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. பெற்றோர், உறவினர்கள், ஆசிரியர்கள் அல்லது அருகிலுள்ள யாராவது.

சிறுவர் துஷ்பிரயோகம் பல வகையாக இருக்கலாம். உடல் துன்புறுத்தல், மனதளவிலான பீதி, வார்த்தைகளால் அடங்காத அழுக்கு, புறக்கணிப்பு, செயலில் மூடிய பாலியல் துஷ்பிரயோகம் போன்ற பல வடிவங்களில் இது நடந்துகொண்டு இருக்கிறது.

இவை எல்லாம் ஒரு குழந்தையின் நம்பிக்கையை சிதைக்கும். அவர் உலகத்திற்கே எதிர்மறையாக மாறக்கூடும். ஒரு சாதாரண சிரிப்பு பறிபோகும். ஒரு மாணவன் புத்தகத்தைத் திறப்பதற்கே பயப்படலாம். ஒரு சிறுமி தனியாக வெளியே செல்லவோ, பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்லவோ பயப்படும் நிலை ஏற்படலாம்.

சட்டம் இருக்கிறது. ஆனால் நடைமுறை எங்கே? இலங்கையில் “National Child Protection Authority (NCPA)” போன்ற அமைப்புகள் செயல்படுகின்றன. ஆனால் அவர்களது ஆட்சி மற்றும் நிர்வாக நடவடிக்கைகள் எல்லா நிலைகளிலும் சமமாகச் செல்வதில்லை. ஒரு முறை எழும் வழக்கு, சாட்சிகள் இல்லாத காரணத்தால் மௌனமாக முடிவடைகிறது. பல பெற்றோர் இழிவுப்படுவர் என்ற பயத்தில் புகார் செய்யவே மறுக்கின்றனர். இத்தகைய மௌனம் தான் துஷ்பிரயோகிகளை மேலும் வலிமையாக்குகிறது. இது ஒரு குழந்தையின் மட்டுமல்ல, ஒரு சமுதாயத்தின் தோல்வியாகும்.

சிறுவர் துஷ்பிரயோகத்தை முற்றிலும் இல்லாமல் செய்ய முடியாது என்ற நிலைமையில் நாம் இருக்கக்கூடாது. தொடக்கமே வீட்டிலிருந்து ஆக வேண்டும். பெற்றோர் தங்களுடைய பிள்ளைகளுடன் தினசரி உரையாட வேண்டும். அவர்களது மன நிலையை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். “யார் உன்னை தொட்டார்கள்?”, “நீ யாரிடமும் நிம்மதியாக இல்லையா?” போன்ற நேர்மையான கேள்விகளை அவர்கள் கேட்க வேண்டியது அவசியம்.

மௌனத்தின் பின்னால் இருக்கும் கொடூரம்

வீட்டிலும், பள்ளியிலும், பிள்ளைகளுக்கான பாதுகாப்பான சூழ்நிலை கட்டியெழுப்பப்பட வேண்டும். ஆசிரியர்கள் குழந்தைகளின் பழக்கவழக்கங்களை கவனிக்க வேண்டும். திடீரென்று அமைதியான பிள்ளை மாறி விட்டால், அதற்குப் பின்னால் ஏதாவது காரணம் இருக்கலாம் என சந்தேகிக்க வேண்டும்.

தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியின் பின்னால் பல துஷ்பிரயோகங்கள் நடக்கின்றன. ஆன்லைன் துஷ்பிரயோகம், சோஷியல் மீடியா கணக்குகள், பேமிங் போன்ற அபாயங்கள் கூட சிறுவர்களை குறிவைக்கும் அளவிற்கு வந்துவிட்டன. பெற்றோர் இவற்றைப் பற்றியும் விழிப்புணர்வுடன் இருக்க வேண்டும். குழந்தையின் மொபைல், இணைய பயன்பாட்டில் ஒரு கருணை மையமான கட்டுப்பாடு அவசியம்.

இது ஒரு பிள்ளையின் உரிமை மட்டுமல்ல, ஒரு நாட்டின் நலன் பற்றிய கேள்வி. ஒரு நாட்டின் எதிர்காலம் அவர்களின் குழந்தைகளின் பாதுகாப்பில் தான் உள்ளது. அவர்களின் மன உறுதி, நம்பிக்கை, வளர்ச்சி — இவை அனைத்தும் பாதுகாப்பான சூழ்நிலையின் அடிப்படையில் தான் அமைகின்றன.

இன்றே நாம் விழித்துக்கொள்ள வேண்டும். நாம் மௌனமாக இருந்தால், துஷ்பிரயோகமும் சத்தமின்றி தொடரும். நாம் ஒவ்வொருவரும், சிறு சிறு மாற்றங்களை மேற்கொண்டால், ஒரு பெரிய பாதுகாப்பு வலையமாக உருவாக்கலாம். சிறுவர் துஷ்பிரயோகம் என்பது தனிப்பட்ட பிரச்சனை அல்ல. இது ஒரு சமூக நோயாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. அதை நிரூபிக்க ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு குழந்தையின் கண்ணீரும், ஓர் அறை மூலையில் நடந்த அமைதியான கதறலும் போதும்.

சிறுவர் துஷ்பிரயோகம் என்பது ஒரு குழந்தையின் தனிப்பட்ட துயரமே அல்ல, அது ஒரு சமூகத்தின் மனிதநேயத்தையும், எதிர்காலத்தையும் கேள்விக்குள்ளாக்கும் மிக பெரிய சவாலாகும். இந்நிலைமையை மாற்றுவது ஒரே ஒரு அரசின் செயல்திறனால் முடியாது; பெற்றோர், ஆசிரியர்கள், ஊடகங்கள், சட்ட அமைப்புகள், ஒவ்வொரு குடிமகனும் ஒத்துழைக்க வேண்டிய பொது பொறுப்பாகும்.

ஒரு குழந்தையை பாதுகாப்பது, நம் நாட்டின் எதிர்காலத்தை பாதுகாப்பதற்கும் சமமானது. மௌனமாக இருந்து சிறுவர்களின் வலியை உதாசீனப்படுத்தக்கூடாது. ஒவ்வொரு பிள்ளையும் உரிமையுடன், பாதுகாப்புடன், நம்பிக்கையுடன் வளரவேண்டும். அது நமது கடமை மட்டுமல்ல — ஒரு இனமாக நாம் காட்ட வேண்டிய மனிதநேயப் பதிலளிப்பு.

இன்றே விழித்துக்கொள்ளுங்கள். ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் உரிமை உள்ளது பாதுகாப்பாக வாழ, உற்சாகமாக வளர, அழகாக சிரிக்க. அந்த சிரிப்புகளை பாதுகாக்க அனைவரும் ஒன்றிணைய வேண்டும்.