சிங்களம்: ஏன் தேசிய மொழியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்து?

இலங்கையின் வரலாற்று அடையாளங்களில் ஒன்று தான் மொழி அரசியல். பிரிட்டிஷ் கால கட்டத்தின்போது, இலங்கையில் ஆட்சி மொழியாக ஆங்கிலம் இருந்தது. ஆனால் சுதந்திரம் கிடைத்த பின், மொழி அடிப்படையிலான தேசிய அடையாளம் அமையவேண்டும் என்ற கருத்து பலமடைந்தது.

இதன் விளைவாக 1956-ம் ஆண்டு இலங்கை அரசாங்கம் எடுத்த “சிங்களம் மட்டும்” சட்டம், நாட்டை அரசியல், சமூக ரீதியில் பெரிதும் பிளந்தது.

'சிங்களம் மட்டும் சட்டத்தின் தோற்றம்:

1948-ல் சுதந்திரம் பெற்ற இலங்கை, ஆரம்பத்தில் ஆங்கிலத்தையே நிர்வாக மொழியாக வைத்திருந்தது. ஆனால், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு சிங்கள இனவாத அரசியல் தலைதூக்கத் தொடங்கியது. பெரும்பான்மையான சிங்கள மக்கள், “தாங்கள் தான் நாட்டின் உண்மை மக்கள்” என்ற எண்ணத்தில், தமது மொழியை அதிகாரப்பூர்வமாக்க முயன்றனர்.

1956-ல் பிரதமராக வந்த எஸ்.டபிள்யூ.ஆர்.டி பண்டாரநாயக்க, தனது தேர்தல் வாக்குறுதியின்படி, “சிங்களம் மட்டுமே அரச மொழியாக இருக்கும்” என்ற சட்டத்தை கொண்டு வந்தார். இது தமிழ் பேசும் மக்கள் மீது மோசமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

தமிழர்களின் எதிர்ப்பு:

“சிங்களம் மட்டும்” என்ற இந்த சட்டம்:

தமிழர்கள் அரசுத் தேர்வுகளில் எழுத முடியாத நிலையை உருவாக்கியது

அரசு வேலை வாய்ப்புகளிலிருந்து கட்டாப்படுத்தப்பட்டது

கல்வி, நிர்வாகம், நீதிமன்றம் போன்றவற்றில் தமிழர்களை பின்தள்ளியது

இதனால் 1956 முதல் 1980கள்த் தொடக்கம் வரை, தமிழ் மக்களிடையே மிகப்பெரிய எதிர்ப்பு எழுந்தது. அமைதியான போராட்டங்கள், சத்தியாகிரகம், சில இடங்களில் வன்முறை என்ற எல்லா நிலைகளிலும் அவர்கள் குரல் கொடுத்தனர்.

1972, 1978 அரசியலமைப்புகள் மற்றும் தமிழ் உரிமை:

1972 மற்றும் 1978 அரசியலமைப்புகளில்:

• சிங்களம் மட்டும் முதன்மை அரச மொழி என குறிப்பிடப்பட்டது

• தமிழ் மொழிக்கு பின்னணி இடம் மட்டுமே வழங்கப்பட்டது

• அதன் பிறகே 1987 இல் இந்தியா-இலங்கை ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில், தமிழ் மொழிக்கு “தேசிய மொழி” எனச் சட்டபூர்வ அந்தஸ்து வழங்கப்பட்டது

ஆனால் நடைமுறையில், சிங்களத்தின் ஆதிக்கம் தொடர்ந்தது. தமிழ் மக்கள் இன்னமும் நிர்வாக ஆவணங்கள், கல்வி, நீதிமன்றங்கள் போன்றவற்றில் மொழிக் குழப்பங்கள், புரியாமை, புறக்கணிப்பு ஆகியவற்றை சந்திக்கிறார்கள்.

ஒரு மொழி – ஒரு நாடு? அல்லது பிளக்கும் ஒத்துழைப்பு?

மொழி என்பது ஒரு நாட்டின் கலாச்சாரம், அடையாளம், உணர்வுடன் நேரடி தொடர்புடையது. ஒரு மொழியை மட்டுமே உயர்வாக நிர்ணயித்தல், மற்ற மொழிப் பேசுவோரை இரண்டாம் நிலத்தவர்களாக மாற்றும். இலங்கையின் அனுபவம், இதை தெளிவாகக் காட்டுகிறது.

தமிழர்களின் எதிர்ப்பு காலப்போக்கில் இயக்கங்களாகவும், வன்முறையாகவும், ஆயுதப்போராகவும் மாறியது. மொழிக் கொள்கை என்பது எப்படி ஒரு நாட்டின் தேசிய ஒருமைப்பாட்டை சிதைக்கக்கூடும் என்பதற்கான வரலாற்று உதாரணமே இலங்கை.

இன்று, சிங்களமும் தமிழும் இரண்டும் தேசிய மொழிகளாக இருந்தாலும், சிங்களம் மட்டுமே அரசு மொழியாக நடைமுறையில் உள்ளது. இது இன்னும் மொழி சமத்துவம் இல்லாத சமூகத்தை உருவாக்குகிறது.

இலங்கையின் மொழிக் கொள்கையை மறுபரிசீலனை செய்யும் நேரம் இது. நாடும், மக்களும் உண்மையில் ஒற்றுமையாக இருக்க விரும்பினால், மொழியில் ஆரம்பிக்க வேண்டும் – நீதி, சமத்துவம், புரிந்துணர்வின் வழியாக.